nach der sprechstunde

Einmol de Woch et Hannjups Jretche
-Et hätt sech wirklich Staats gemag —
Em Blüsje on em neue Hötche
Ihr Saage all no Senzeg brag.

Dann saht et noch, adjüs lev Motte,
On pack sech rösteg en de Arm,
En jode Korf voll Ei'e on Botte,
War, wie et ankohm, gründlich warm,

De wählen schon op fresche Ei'e,
Se spetzten, wenn et Jretche kohm,
De waren jqt on auch nitt teue,
On jede krich su vil er nahm.

Drom bruch et auch nitt weit ze laufe,
Nur Botte noch, en wahre Staat,
Hat it em Dokte ze verkaufe,
En Trauveblätte opbewaht.

„Eja, Frau Dokte, jot gewoge,
De Motte saht, extra für och,
Ech sollt de Dokte noch Jett frage",
Jing jot bezahlt dann aus de Koch.

Et jov ümsos noch flock zwei Ei'e,
On satz sech op de Wartebank,
Doch, wie et drenn hurt eine schreie,
Do wurd et och at selve krank.

On als de Frau wor fot jegange,
Ging it zom Dokte flock erenn,
Da hat ze schreive angefange,
De Sprechstond wor jo at erömm.

De Dokte büs: „Komm nächstens frohe,
E besje flott, de Kleide aus!"
Dann dät er sech nitt jrus bemühe,
Stellt weite seng Rezepte aus.

Dem Jretche wor et nitt zom lache,
Et hat wahrhafteg jetz seng Nut,
Jedoch wat woll et anesch maache,
Wor nitt mie blaß, et wor jetz rut.

Mein Jott, wat mag de Dokte welle,
Et mag sech schon et Bliische op,
Stand do on schamp sech doch em stelle,
Dag drüve no, wat kütt do drop?

Dann, rein gewösche, nix zerresse,
Däht weite sech de Kleide aus,
No jo, de Dokte mos et wesse,
Da kohm, on mag sech janix draus.

Besoch et vühr, besoch et henne,
On hurt sech och de Hätzschlag an,
Er kont, on kont am Jret nix fenne:
„No sag me doch, wat fehlt de dann?"

Et Jretche wurd no janz veläge,
Esu vürm Dokte do ze stöhn,
Wat wor do jrus ze üveläge,
Et hat em doch nitt vill ze söhn.

„De Motte Scheck mech, soll öch frage",
Ze kreische fing et Jretche an,
„Vill Grompre hätte me gezoge,
Ob ihr se düt Johr och wollt han?"

PETER DECKER