Et Chreßkindche back

Marianne Breuer

»Oma, bat ess de Himmel do su rud,
bo iesch de Sonn noch woo?«
Me sooch, der Kropesch had en Nut,
on merk, er daach schwer noo.

»Et ess doch en dem Beresch kä Feuer,
bie se em Fernseh hann jezääch?«
Dat woo su schrecklech, unjeheuer,
dat Kend dat woo janz objeräch.

»Et Chreßkindche, dat ess am backe«,
Su dat de Oma ren beröje,
»Die Engel sein et Holz am Hacke,
on stechen jot, deswäje.

Wenn dau de Ore zo mich's Kend
on setz dech stell ob meine Schuuß,
sei's dau se all, flot bie de Wend,
die Engel wirke, kiän on jruß.

Se machen Dääch, se stächen aus,
se streichen, binselen on rollen.
De schönste Saache kun eraus,
Makrone, Printe on och Stolle,

Speklatius on Marzipan,
Plätzche met Zucker bond veziert.
Der klänste Engel knibbelt tran,
bess alles er probiert.

Och Hitzemänne su met Peife,
die jot schmacken en Melech jezopp«.
»Nur Oma, kann ech net begreife«,
onebrich der Kiän, on steib de Kopp.

»Hann die e su'en jruße Herd?
Vebrennen dann die Plätzche net?
Bie kun die Chreßdach ob de Erd?
Bie krein die dat Jeschier all met?«

»Mei Kend, dat ess e söß Jeheimnes,
Kend, do mech net zovill frore,
paar Johr, wenn dau äs nemie kiän bes,
dann leuchten nemie su dein Ore.

Heut Naach, stell äs en Teller ob,
wenn dau dann tröm's vom heilije Chreß,
dann lieh er dir bestemp jet trop,
weil dau su brav jewäß, — on bess«.