Wenter - bi er froher en Owwebreisech wor

Robert Hoß

Ech froren mech bo dran dat leit
dat me ja kä Schnie mie seit.
Etjitt kä Wenter mie - kä Fross
dat jof et froher all ömsoss.
Me bruch kän deuer Urlaubsreis
no Tirol zo Schnie on Eis.
Jeschliddert wur durch et janze Dorf
kä Salz wur domols noch jeworref
met Sand on Seechmell worjestreut
e Pädche an de Stroßeseit.
Die Stroßemette die bliff frei
dat wor en herrlech Schliddererei:
von de „Holl" bis an „Rübhause"
däten mir mem Schlidde sause!

Die Hopstroß wor manchmol su glatt
dat me sujar die Changse hatt'
met Schlittschoh dorch et Dorf ze brumme
et dät jo kaum e Auto kumme
nur äff on zo e Pädsjespann
met em brave Baueschmann:

Aus de Weiherjass eraus
fuhr en de Brokes - Richtung Kraus
„Ette Jupp" mem braune Päd -
für ze bremse wor et ze spät
„bäuchjes" onnech „Ette" Ware
sein ech mem Schlidde dorchjefahre
weil ech nemmi hale konnt
owwe an „Klöse", an de Pomp!

Üwwe Daach fuhren die Kenner
owends dann die jonge Männer
och manech Mädche soß off drop
op dem selfsjebaute Bob.
Zesamme met dem Steuermann
paßten drop su 7, 8 Mann.
Zwä Kasteschlidde - en lange Dill
ferdech wor dat janze Spill.
Ber met dort fahre - der mot zeje
de Berch erop - bis hennech de „Degen"
am Wasserbasseng - op de Holl
die Abfahrt wor dafür janz doll!

Me merk net, dat et späder wur
paar Stroßelampe brannten nur -

dat Lieh, dat dat os voll jenüje
späder dann, bi möde Kriejer
wenn die Lampe woren aus
zuchen mir mem Bob no Haus
trömten naachs noch von dem Schlidde
on am nächste Daach dann widde
jing dat Spill von neuem loss:
Os Schliddebahn dat wor de Stroß!

 

 

(Gekürzte Fassung)