„Lackierte Apostel"

Rosemarie Bongart

Met de Heilije an sech, hat dat an on für sech nix ze don. Et wor die Bezeichnung für e deftech Jerich, dat de Märe bes owe hin fülle dat. On dat wor wichtech, domols en de Kregs- on Nohkregszeit, wo et en de Familech etleche Möülche ze stoppe jov.

Also wud ovends am Brut jespart, dat streng rationiert wor. Op de Desch kom es fein Keramikkomp met Blömchemuste, et Auch woll jo och metesse, randvoll jefüllt met heisse Jrompere, anjemaach met em schöne Sößje, dat jod jewüz met Salz, Peffe, Zwibbelche, em Lorberrblättche, em Spürche Essech on e paar ousjelossene Speckbrocke, dampfend zom Esse enlud. Os Motte holt dann de jruße Schöpplöffel on jede kroch noh Jrüß on Alter seng Ration op de Teller. Doch zeiech, wud et Deschjebät jesproche, mahnend meint de Motte, dat me net wie die Söü an de troch John dürf, doher die Bederei fürher. Nou wud zojelangt, de Desch wor imme rondömm besetz, och werjrad erennkom, dort sech met dozosetze on fleissech metjabele. Wie hat dat allen jeschmeck. Zomol mir domols am waase, immer Honger hatten, on iesch zefridde woren, wenn der Bouch rondömm voll wor. An Jrompere, seivs jezore, hatten mir nie Mangel, also hat de Motte jeden Ovend Jet anderes dorous jezaubert. Et jov die „Jedämpte", Jrompere, die met Speck on Zwibbel, Salz on Peffer, sowie e bisje Würze fein jeköchelt woren, wor dann noch en jeräuchert Speckschwat drenn, die dem janze, hock dät me son, de letzte „Touch" jov, wor der Jenuß vollkommen. Ähnlech anjemaach wüten de „Scheiwjejrompere", die äwe fein en Scheiwe jeschnidde wüten. E beliebt Jerich woren noch die „Quellmännche", dat woren kleine Jrömpeche, die jekoch on jepellt, jebrode oder variabel met allerlei Beigaben, wie Klatschkäs, die Heringe mot me sech dobei denke, da et se recht selten jov, heiß op de Desch körnen. Wenn os Motte leichtsinnech wor, jov et e klitzeklein Stöckche Botte dobei. die Krönung äwe, wor der „Döppekoche", der ous Jromperedeich jemach wud.

Domols moten de Jrompere noch all per Hand op de Reiwjerewwe wäre, os Motte erbat sech absolute Ruhe, kein Jezänks, weil se sech sonst en de Fengere reiwe könnt. Och der Döppekoche, wor jewüz met Salz, jet Peffe, Rosinen mochten mir net drenn, met Fett em Backove jebrutschelt, bes dat er en schön saftech Kuusch hat. Öm die Kuusch wud sech despetiert, dat keine mieh dovon hat, wie der andere, der Koche wor am levste nur als Kuusch jejesse wore, denn der ennere Deil wor metonde recht drüsch. „Reiwekoche" och ous Jromperedeich jov et selten, die verbrouchten zovill Fett on dat wor och rationiert.

Blew e Restje von ovends üwrech, su hatten de Sou em Stall on de Höhne am andere Morje Freud, die hann dat dann verspeist. Domols jing kein Essensrest verlöre, alles tonn seng Verwendung. en der Zeit woren se all rank on schlank, on de Dokte hat en Sache Mareverstimmung winnech ze don. Die ahle Rezepte en punkto Jrompere, senn hock noch aktuell, wohl darf et jetz e bisje mieh Fett senn. On wenn et „Döppekoche" jit, es och in Zeiten moderner Eßkultur, bei os de Desch ze klein, zu schnell schwätzt sech dat en de Familech rond.