Et Döschjebät

Marianne Breuer

Me hät sech at debei erwösch
off vürem Äße ode noo
dat selten wied jebäät am Dösch
bie dat noch vür jet Johre woo.

Me hät als Kend os anjehaale,
dankt Jott für jede Speis on Trank.
Me hät de Hänn os liere faale,
bie mir noch soßen ob de Bank.

Doch dann koomen die fette Johre,
et jing os allen vill ze joot.
Et Döschjebäät, dat jing velore,
vejäße woo die Zeit der Nuut.

Et rääch sech räsch off et Jewesse,
wenn me et och net zo well jenn.
Em Jronn dät me dat Jebäät vemesse
et sitz noch fass enn änem drenn.
Me schupp die Schold jäe annere zoo
dem Streß, der Hektik on der Zeit
nur jitt et käne von sech zoo
dat et bei änem selewe leit.

Ausrede, fend me wenn me well
doo es me janet dröm veläje
die Sündeböck, die haalen stell
dät käne reppe sech on wäje.

Et wied sech off och vür jehollt
et Döschjebäät widde ze flääje.
Doch brauch Jott met os vill Jedold.
Er möt os äs de Fenge zäje.