Vom „Zieler“ on senger Frau en Senzech

Rosemarie Bongart

„Dou häss oos jrad noch jefählt“, wor der Spruch vom Vatte, wenn me en de Kendezeeit Dommheiten, (em Erwachsenen-Sinne) mooch. Höck dät me dat bejrösse als freie Entfaltung kindlicher Bedürfnisse. Tatsächlech wor meng Existenz noh sibbe bereits vorhandene Kende eijentlech net jeplant, denn de Äldere woren at jet beei Johre, die jrüssere Jeschwiste beträchtlech älder, su flegeliechte. Stets üwweall met de Nas dobeei, de Uhre nie op Durchzuch, dät ech mir su manches merke, wat jesat wud on hann dann och e bisje für Krach en de Famillech jesorch, wat Onkel ode Tant üweeinande jesaat hatten. Dann os Motte schlichte mot on mir eint henech de Uhre jewess wor. Höck ze Daach wüd dat jo anjezeich. En de Nohpeschaff jow et vill Kende, alles dät sech op de Stross av­spille, on späde noh demm Hausaufgaben-Erledije, wor oos Strössje e Paradies für Kende. Et kohm kei Auto, ringsömm Wiese on Felder, wo mir oos onjefroch ophaale däten. Wuten mir dann von dannen jelöff, schossen mir Pänz dovon. Einmol hatten mir Indianer jespielt, Kriegsbemalung anjelech, hatten kein Zeeit, ömm die zo entfernen on hann beei der Flucht en oos Strössje en ahl Nohpechfrau verschreck, em „Zieler“ seng Frau, die direkt newech oos wohne däten, dat se et am Herz hat, su wie se sät.

Mir kohmen met dem „Zieler“ senger Frau jod parat, do mir ihr vill helfe däten beei ihrer Arbeit. Ihre Mann hat der Name „Zieler“, weil er immer dat eine Auch zesammekneeife dät, su als wüte e Objekt anpeeile. Meßtrauesch hät der oos imme jemustert, jingen mir ihm doch onech em Stacheldrothzong her, an de Kiesche. Hann ooch domm jelaach, denn seng Arme reichten fast bes an de Kniee. Höck hät me ihm en Abstammung vom Neandertaler nohjesaat. Wor dat en Herrlechkeit em Herres, do jov et vill Arbeit beei senger Frau, mir hann de Briketts en de Keller dorch et Kellefinste jeworfe. De Knolle en de Stall verfracht. Als Lohn dorften mir met en de Kösch on do jov et e Händ­che jedrüchte Prumme met Appelschnetzele. Et Mimmi, ihr Katz loch meistens em Backofe, onech em Herd et Holz für ze stoche, me brouch sech net de Föss avzebotze, denn de Höhne dorften ooch met en de Kösch. Oos Motte, die nie die Gnade hatte, he en dem Eldorado Einblek ze haale, hät bestimb de Hänn üwwe em Kopp zesammejeschlohn. Em Hoff bei denne stonden also der schöne jrusse Kieschebaum, dozo der Stall von Kneng, Höhne, on ihre „Jees“, sie wor nämlech „va Rheinbach“, on hat ihre Mann per Annonce, kennejeliert. Enem kleine Ställche hat se noch en Sou, die em Herres jeschlaach wut. Su vill Veeh op engstem Raum, hät domols imponiert. Deheim jov et Ärjer, zwar moten mir de Schullekleide met­tachs ousdohn, äldere Klamotte aan.

„Dat Strößje wor volljestopp met Kende.“

Trotzdem hät de Motte jeschannt, wenn me met Brikettsfengere on lehmbeschmert von de Jrompere heimkohmen. „Die hätt de Arbeit jedohn kriech on ech darf der Dreck fäje.“ Üwwehaup hat de Motte et Frieda, so hiess se, om Kikee, denn oose Jade jrenz an ihre on der wor von henne bes für, voll met Planze on Jrompere, volljestopp, „sujar bes op de Fuhr planz et.“, wor de Kommentar. Et mot en Änderung jenn, also wut de Vatte tribbeliert, bes dat er en Drohtzong entlang de Jrenz spanne dät, domet er seng Rouh hat. Eines morjens, et wuud jrad hell, hürt oos Motte newenaan em Jade hacke, seei, schnell ous em Bett, läch sech ous em Fins­te, dat oose Vatte at Angst hat, se dät erousfalle, wor ousse sech, do loch et Frieda doch met em Hendere en oosem Drohtzong, öm jo noch e Plänzje onechzebringe. De Motte hät sech schnell anjedohn, eronde en de Jade, et wor zwar kein Frieda mieh ze erblicke, doch wat moten ihr Aure sehn, loute Wölbunge em Zong, die en ousjeprächtes Jesäss hendelosse hat. Oose Vatte hat all Möh, se ze beruhije, er wor von friedlicher Natur on konnt üwwe suvill Erfindungsgeist och noch laache, wat och net richtech wor.

Me hät sech domet avjefonne, Krach en de Nohpeschaff wor fröhe net et Denge von de Löck, höck wüd de Kadi bemöht, äwwe domols hät me sech met der Neupe von einzelnen Mitbürger halt avjefonne. Mir senn och noch weide beei et Frieda, weil ihr Plattschwätze on ihr Verzellche, der janze Durcheinande do interessant woren für oos Pänz. Dann de Katz „Mimmi“, die mir mölche durften, on die et Frieda einmol em Backofe üwwesehn hat, de Owwe anmooch, noh en Zeeid e kratze an de Backowwedür, et Frieda moch die Dür op on erous sprong et Mimmi met einem Satz durch et Fins­te en de Hoff, donoh hat et Frieda et widde am Herz, wat sech äwwe schnell widde läje dät. Wor die Zeeit do, wo de „Zieler“ heimkohm, hiess et „jetz schnell erous, de X. kütt, denn nie hät die menge Mann ode de Vürname jesaat. Jenau esu wor sie für ihn „et Minch“, wat oos komisch vürkohm.

Alles en allem et wor en friedfertije Zeeit domols, et wud net esu prozess wie höck, ooch net dodrüwwe, dat et Frieda samstags met em Kroudooch voll Gras üwwe oos Trotowar ging, de Stross wor jrad jekehrt, dat wor oos Aufjab, en Spur Jröns hendeless, et wud at nochemol jekehrt, domet wor die Saach erledech, oos Motte doch e bisje ereiffere dät.

Noh Johrzehnte hann mir en oosem Jaade schöne weeisse Josefslilie, se stammen von de Zwibbele, die mir et Frieda domols jeschenk hät on die hann bes höck jehaale. Imme wenn se blöhen on duften, denken ech an die Zeeit zeröck, wo me Kend wor, alles liech fond, on dat ohne Belehrungen weshalb on worömm, wie höck, oos Motte wor oos „Nanny“, ohne vill Vezell, mir woren ze aach Kende, die hät kein Zeeit jehat, jedem en Vortrach ze haale. Se hann oos bedde jeliert, Anstand beijebraach. Allerdings moss me sare, et senn oose Äldere ooch vill Denge der Neuzeit erspart jebliwwe, die höck doch manche Familije belasten, wenn me sech su ömmkuk...