Kiselstäänche

E Jedich op Bröhlsch Blatt von Josef Zepp

Lang es et her, wääß' de et noch, leev Dräutche?
Mir zwää, mir leefe fruh durch 't Kendeland,
an söchten eifrig blanke Kiselstäänche
am Rhein em Sand.

On üwwe oos, do sungen die Vüel ohne opzehüüre,
ä Scheff noh'm annere fuhr an oos vorbei;
die Loft wor voll vun Jubiliere -
et wor em Mai.

Die blanke Kiselstdänche dröckten oos bahl nidde;
dat Jlöck, dat wor oos sich'bar noh;
dann finge me hääm, em Herze fruh, zefridde -
de Dreckjaß zo.

On batt me am Rhein do hann jefonne,
ham'me beim HiMmjohn op de Weg jestreut.
On jedes Stäänche hätt hell op jeklunge;
et moch oos Freud.

Nau söchten mir noh däm letzte Kiselstäänche
en deine Schüez, en meine Tösch . . .
Et konnt nix notze, leev Dräutche,
se woren weck . . .

Bis - jo: bis die Erkenntnis wor jekumme:
„Saach, bofür ham'me oos do su affjemöht?"
Su sein oos Jlöck an Stäänche fottjekumme,
die hell jeglöht.

Die schöne, blanke Kiselstäänche . . .
et wor en Draum vun Jlöck an Seligkäät . .
Lang es et her, wääß' de et noch, leev Dräutche?
Die Zeit verjähtl - -

Der Mundartforscher erkennt im Brohler Dialekt die moselfränkische Mundart, während nördlich des Vinxtbaches das Ripuarisdhe (Niederfränkische) gesprochen wird.