De Beruf veännet

Johann Schnitten

Do soße off dä-e Bank, dä-e Mechel mot dä-e lange Peijf on dät sech jet aan däe wärme Daag sonne, wobeij die fresch Loff vermesch wu-e mot dam Öualm von dem jode Strangtuback. Die veärbet Hand streche ab on zo üwe däe lange Baat, wenn dat Fröhjohrslöfche die jrau Hoor zevill durchenanne jeblos hatt.

Mechel wo-e nie vedreßlech öde onzefridde. Ä-e velew seng aal Daag mot senge Enkele zesamme, die in jot vesorgte, on ob die janz Kleene däte noch oppasse, dat dänne och nix passiet.

Die aan dä-e Bank vobeij jinge, däte janz Jan mot Mechel jet bubbele (unterhalten), mol vill, mol winneg, äwe emme jow et fröndlech Wo-et (Worte)! Selbs et Wedde konnte baal jenau vürüs son, do hätten gech die Wedde-profete von hock us alle Funkwelle noch e Scheijwje affschnegge könne.

On manechmol däte von senge aale interessante Jeschichte vezelle, die äe als Hand-werksjesell ob de Wanderschaf erlew hat. On als Jesell wore johrelang eröm jetippelt, su wie sech dat für den jode Handwerke, öde däe ene wäre woll, zu däe Zeijt jehüre dät. Äe hat noch Rech on Jesetz vefahre, nodem all Handwerke , die ens de Meestepröfung affläje wollte, fönef Johr ob Wanderschaf sen mote, öm alles jröntlech ze könne.

On su zog och Mechel als jonge Kääl von Dorf zo Dorf on kom daobeij en die veschie-denste Landschafte. Su en Tippelbrode wo-e zu däe Zeijt en jeachtete Mann, von dam me en annere Bejreff hat wie hock.

Mechel wo-e Schomäche (Schuster) on bliw dann heij e paar Daag beij enem Meeste öde do e paar Woche, jrat wie im dat pass öde wie im dat jefeel. Wenn äe wi-e en Landschaf durchwandert hat, dann mote sech wi-e e neu Quartier söke, wat net emme janz einfach wo-e,

On mot dam Spruch „Gott segne das ehrbare Handwerk" trot ä-e dann beij irjendenem Meeste en, on hat dä-e denn tatsächlech keen Ärbet, wure doch beköstech on krieg Vepflegung en de Hand.

Nu hatten die Bäckere on die Metzjere et einfache wie en Schomäche, die of sälewe die Brütche knapp hatte. Wie knapp die wore, hatte dann enes Dags jot jemerk....

De janze Daag ob de Föß on noch keene Schomäche fonne, däe im en Schnitt Brutjen könnt. Mechel hat richtije Kohldamp. „Wenn me doch Metzje wäe", ment äe für sech sälewe „dann könnt me sech doch mot dam Handwerksspruch en Scheijw Wusch kötte", obwohl äe normalerweis die wärm Schomäche-stuw net mot dä-e kahl on naß Wueschkösch vetousch haan woll, äwe jetz??

Dat hat net lang jedouet, du zog äe at aan em Metzjelade vobeij... dann wore am üweläje ... „sollste, sollste net...?" Soll me wäjem dam Honge mol als Metzjejesell optredde? Emme-hin riskant gn dam fremme Ländche. „Wenn ech Jelöck haan, " dann hat däe keen Ärbet, wenn ech Pesch haan, dann hält äe äwe doch Ärbet, wat dann? ,,Su jinge die Jedanke vom Mechel...

Äwe däe Kohldamp on die schön Wuesch em Fenste, die dröckte im ob de Mage . . . Dat letz wo-e dann maßjebend on su stunnt ä-e dann en dam/Land mot däe janz fromme Sproch on vüe„däm fromme Meeste ... „Jott segne . . ." sprach Mechel wie emme on wu-e dann at flott önnebroche von dam Mensch do vü-e im. „Seins auch Fleischer, Kollesche?"

„Ejah, Meister", sot Mechel langsam on at jet onseche ... „Dann kommens nei, i hob groad a Sau zum schlachte doa." Mechehjing et iesch kalt, dann wärm en de Knoche. Do stunnt däe deck Metzje vüe im, äe hat däe Honge em Buch, on nou däe Obtrag, die Sou ze schlachte, obwohl äe dovon janisx vestunnt on suwiesu keene Fleg jet don könnt.. . nä, nä, däe arm Mechel ... Du jow dat emol en Ruck zeröck bös aan die Düer die krieg äe noch jrat jeschnapp, doch ih die zoknallt, konnte noch jenau hure, wie eene do drenn brölle dat, wovon äe nue die paar Wöet . . . „Preuß ... a lumpiger..." noch obschnappe könnt. Do hätte doch noch e paar Stond Kohldamp schiebe mösse, äwe als Metzje hättäe nie mie de Handwerksjroß jebruch ...

Ja ja, däe Mechel, däe könnt emme schön vezelle. Äe os net mie do, äwe die Vezellche sen noch lebendeg, wenn och die Bank, ob däe se zom beste je wure, veschwunde os.

Zeichnungen: Theo Geisel