Et Sandmännche

»Oma, ech hann et Sandmännche jesehn«,
küt der Klan en de Kösch jerannt.
Er fröch, »Oma, bie dau noch wor's janz kiän,
haste och et Sandmännche jekannt?«

»Ewe seche Kend, dat koom at ömme,
nur könnt ech et net sehn,
bie dau am Fernseh henne em Zemme«,
söt de Oma, »ewe et wo och schön.

Bie mein Motte, dein Urjrußahn,
mech owends ob de Schuus jeholt,
kuz, ieh ech enet Bett soll john,
on hat mere Stöckelche vezellt.

Vom Strubbelpete, Hänschen klein,
vom Pompenickelsklösje,
vom Mäusche, bat net brav woll sein,
ödere Stöötche aus em Blösje.

Ech hut jo für mei Lewe jäe,
vom Sandmann die Jeschisch.
Ech looch dann enem Arm bei däe,
on fohlt jeborje mech.

Ech sehn noch heut der kläne Wisch,
em Jeiste vür me stohn,
met Baat on freundlechem Jesisch,
dat schwere Säckche troon.

Der Sand wo aus em Himmelskäulche,
on wo janz fein jemalle,
den holte, on leet e paar Keitche
mir en de Ore falle.

Off hatte noch en schöne Troom,
och en dem Säckche tren,
on maneschmols wenne owends koom,
dann stroote en met eren.

Wenn die Jeschich dann wo am Änn,
dann braach mein Motte mech ent Bett,
ech schleef dann och ans friedlech en,
jelöcklech bie me söt.«

Der Kiän looch bei de Oma em Schaukelstohl,
er wo mucksmäusche stell,
der fohlt sech och at pudelwohl,
beim Sandmännchens Vezell.

Se merk, dat Kend wur tangsam möt,
et fing at an ze jähne.
De Oma söt, »Nau flot enet Bett,
dann kannste och schön tröme.

On wenn de moe froh wackerech wiesch,
denk trän, bat de Oma de jesoot.
Dat raue, bäte en de Ore spüsch,
ess Sand, bat et Sandmännche owends je-
stroot.«

Marianne Breuer