Ahrweile Platt

Marianne Slater

Ahrweile Platt es jroff — on feng,
on net vill schwere wie Lateng,
doch broucheme et net ze liere,
on och net lang ze konjugiere,
me brouch nur richtich opzepasse,
öm die Jrammatik ze erfasse,
dann kret me alles richtich met,
wer dat net kann, der liert et net.

Seiht me de Kende op de Moul,
dann merk me bahl, die sen ze foul,
me meint, die hätten at jennooch,
met ihre Fernseh-Einheitssprooch.
Doch dornet es et net jedohn,
vill lappeschwade, winnich söhn,
ohs Sprooch es joot für alt on jong,
mir han et Hätz noch op de Zong.

Ohs Platt kennt wede arm noch reich,
Plattschwätzere sen emme jleich,
et kennt och keine falsche Ton,
kein Bildung on kein Konfession
Ohs Platt kennt wede Rang noch Stand,
on och kein Jrenze on kein Land;
dat nit me üwwerallhin met,
Ahrweile Platt veliert me net.

Me schwätze Platt on kloppe Spröch,
die sen ens saftich on ens drüsch,
do stich esuvill Weisheit dren,
on vill Jemöt, on och vill Senn.
Manecheine denk, och der Vezell,
on meint, me wöre net janz hell;
doch hat me nur e offe Uhr,
erfiehrt me mieh wie de Pastur.

Es dann ohs Sprooch net wirklich schön
do hurt me noch die leise Tön,
schwätz eine Platt, dann weiß me doch:
dat es meng richtich Mottesprooch.
Do kom doch esuene Fent doher,
on säht, ohs Sprooch wör ordinär,
Platt spräche de Prolete on de Bouere.
— Es der net ze bedouere —.