»Der Kleidebüjel«

Rosemarie Bongart

Ahl Kleidebüjele, esch trennen mesch onjähn von inne. Stöcke, ohne Schnickschnack, einfach ous Holz, met enjebrannte Schrifte, jede könnt e Boch verzelle. Sujar vom Leonard Tietz hann me noch eine. Ode su eine kleine aus de zwanzije Johre met em einfache Drohthoke. Mei Prachtstöckäweworen robuste Kleidebüjel ous Holz on dodrob stond en enjebrannte Schrift »MS Columbus«. Er wor von em Scheff, dat zweschen Döutschland on Amerika hin on her fuhr. On met dem Scheff wor os Jroßtant jereis, die noh em ischte Weltkrech met ihre Dochter on der ihrem Mann noh Amerika ousjewandert wor. E klei Mädche hatten seoch, on dat wor Jet älderwiemir, etkannsenn, datderBüjel metem Kendekleidche bei os jeland es. Johrelang jingen Bref üwe de Ozean hin on her, die woren domols Woche ondewächs. Die Tant hat imme Heimwieh noh Döutschland on su kom se alle paar Johr widde zeröck en ihr klein Höüsje, dat se net verkauf hat. Met ihr kom ihr Enkelche, dat dann he für e paar Mont en de Schull John mot. An de letzte Besuch, kuz für em Krech, erenneren esch mech noch Jod. Widde wor en Bref met en komesch Brefmark enjejange, os Motte reß en met fiejende Hänn op, los, on ref objerech:

»De Tant Dräut kütt ous Amerika«. Die Jrüßere von menge Jeschwiste mochten en Bohei, net nur weil die Tant kom, die dachten mie an der Karton met Kamelle, diediejedesmol metbrach, winnije an die Zahnpeng, wie os Motte sät, die se dann widde hätten. Dachten och an die Kleide, die rech modesch ze erwade woren. Dat Mädche hieß Elmy on wor dodrous jewas, mir woren dann dankbare Abnehmer. Bei der Tour kroch esch e paar Jummikalosche, die üwe de Schoh jestreif wuren, dornet me em Rähn kein nass Föß kroch. Se woren mer zwar e paar Nummere ze jruß, äwe nou könnt esch onbesorch en de Püddelche demmele. Für ose Vatte als Bahnemann hieß et nou, met noh Hamburch öde Bremeze fahre on die Tant avzeholle, er hat jo Anräch op Freifahrtsscheng. Onruheje Dach stonden demm nou befür. Denn newech oose Motte hatte em Schlepp de »Tant Fien«, dat wor de Schweste von de Tant Dräut, se wor och at huh en de Johre.

Wie de Vatte woß, bedök de Ankunf vom Scheff em Hafe allehand Onrouh. Do wor die ston-delange Fahrt met de Bahn, die Jach noh en preiswert Pension, wo er atem Fürouswoß,dat die Zwei üwe irjendjet widde ze nostere hatten. Zwangsläufig moten se en Dwenachtung en Kauf nenn, denn dat Scheff dat froh morjens em Hafe anläje. Die Tant kom also met de "Columbus", die 229 Meter lang wor. Endlech hätt dat Scheff, en Riesenpott, langsam anjeläch on de Tant Dräut, kom majestätech met em Elmyche an de Hand üwwe de Laufstech. "Esch kann kein Frauehöüle sehn«, meint oose Vatte, »Rotz on Wasse hann se jehoult, senn sesch öm de Hals jefalle,en Bejrössung war dat!« Eschjläüv, ose Vatte wor früh, wie dat erömm wor. Dann mot et Gepäck an de Zoll, sujar e paar Kochdöp-pere hat de Tant Dräut dobei, hat ose Vatte jestaunt. Nohdemm se ihn äwwe hin on her jescheuch hatten, ömm dat Gepäck ze holle, senn se dann an de Bahnhof on met demm janze Plöngel en de Zuch. De Max Schmeling hatten se noch jesehn, der kom vom Boxkampf von Amerika, hat verlöre on keine hat en avjeholt, nur e paar Freunde, woren do, woßten se ze verzelle.

Mir hatten met em Handware am Bahnhoff ze senn.on hewuddat Gepäck von der »amerekanesch Tant« en ihr Höüsje kutschiert, Der Kamellekatong wor net ze sehn. Am andere Dach kom de Tant Dräut ze Besuch. Mir hann jestaunt, die hat doch wahrhaftesch de Leppe jeschmink en ihrem Alte, droch wie et Elmy en Hot met en breit Kremp, on dat en de Woch. On do kom der Kamellekatong, wie esch ein probiert hann. han esch jesat. die schmecken jet noh Mottepoleve. Os Motte es fass vom Stohl jefalle. su hat se sesch jeschamb, dat esch dat Jeschenk kretisiere dat. Für et Elmy wor et bei os interessant, mir soßen Kopp an Kopp am Desch. os Motte helt os met de Aure en Schach, on trotzdemm senn esch met em Stohl beim Schaukele onesch de Desch jefalle. Dodran könnt et Elmy sesch noh zwanzech Johr noch erinnnere. Et kom off bei os Spille, bes se widde fotjefahre senn. Och do mot de Vatte met, »Äweohne Fien«, hätte ze Bedingung jemach.

Dann kom de Krech, lang hann mer nix jehürt von denne, bes dat op einmol de »Carepaket« kohmen. Wor dat en Freud. Buhnekaffee on Fett, on Jet für Anzedohn, denn enzwesche wor de Krech erömm on he jruß Nut, os Motte hält alles enjedeilt, och Jet jemaggelt für dat on dat met der Saache. Dann körnen Bref, voll von Heimwieh, de Tant Dräut wor enzwesche jestorwe, och die hat et Heimwieh net verlosse.

Schließlech kom de amerekanesch Verwandschaff noh fass 25 Johr seivs, wor dat en Freud. Hat doch os Motte de Dochter von deTant Dräut, die hieß op döütsch Maria, nannt sesch jetzt äwe »Mizzi«, fass viezech Johr net mieh jesehen. Bes weit en de Naach hann die Zwei vezellt, hatten alle beids allehand ömm de Uhre krech, on woren nou alt. Se woren e paar Dach he on senn dann widde zoröck noh Amerika. Et Mizzi voller Heirnwieh noh Deutschland, äwe wat holef et, et mot zoröck. Es och bal, wie os Motte, jestorwe.

Dat alles hat der Kleidebüjel ze vezelle, derjetz bei einem von ose Kende, als nostalgisches Relikt, hänk.