Wenn ech an mein Kennezeit zeröckdenken . . .

Marianne Breuer

Wenn ech maneschmols an mein Kennezeit zeröckdenken, dann jähtänem su allehand durch de Kopp, bat en de heudeje Zeit ondenkbar wöe. Deshalb möch ech et obschreiwe.

Em Metteldöref wannt en Familech, die woo em janze Döref bei de Leut onesch dem Namme „Pösch" bekannt. Richdech schriffen se sech „Hergarten". De Tant Dreng, en Schweste von meinem Vatte, woo doo eren jeheirot. Se hatten 6 Kenne, 4 Mädche on 2 Jonge. Met em Haushalt lääften noch 2 onveheirote Jeschwiste, de Tant Liß on de Ohm Mechel.

Die hatten zo der Zeit en jode Bauerekroom, me könnt soon, et woren de deckste Bauere im Döref. Die Kenne aus de Nopeschaff, dat woren domols net winnech, on ech aus em Seifejrawe, mir züchten denne morjens vüe Daach at durch etJehöösch. Etjing e Päädche durch dene ihre Hoff on durch de Schopp, von doo jing et paa Trett hu, die me och vom Haus aus notze könnt, de „Bäresch" erop, am Jaade lanks, dann koom me an de Kabeil eraus, boo os Schull stöhn. Dodurch konnten mir Kenne e jot Stock Wach affschneide. En dem Schopp, boo me durchmo-ten, jing en Trapp erob ob de Höstall. Onech der Trapp soßen de Höhne ob ihre Neste füe ze läje, och leef at äs en Glucks, die am bröde woo, vüe os häe, die me met osem Jeschratel objescheuch hatten. Off hamme se och extra jejach. Dann wu at äs jeschannt: „Ihr Pänz! Jacht die Pulle net su!" On dobei bliwwet.

Em Wente öde wennet jeränt hätt, dann zuch ech met meine Freundin durch et Haus. Wem-me de Hausdüe eren koom, moten me durch en jruß oppe Kösch, boo de Tant Liß ömm die Zeit om Bänkelche soß on woo de Säujrombere am quötsche. Dann sootsefreundlech:„Morje Kenne, hadde och e Stock bei och? Soß kutt en de Paus eraff, wenn de Honge hat. Hadde och jot warme, lange Hosse an, on en warme On-nerock?" Wemme os dann am Herd, bo at jot Feue dren woo, jewärmp hatten jingen me schnurschtracks an de „Neu Düe", bie se die nannten on heut noch nennen, widde eraus de Bärech erop en die Schull. Bat hamme dene off Matsch on Dreck ennet Haus jeschläff, dat leet sech heut kä Mönsch mie jefalle. Ewe dat durf me due, dat woo selbsveständlech. Me holten de Tant Liß off beim Woot on jingen os e Stock holle, met Klatschkäs on Birrekraut drüwe. Dat hätjeschmack bie ob Kirmes. Hatten me Bauchpein öde os de Knie objefalle, bei Pösch krischten me e Lömpche dröm.

Wu verstäche jespillt, wuren se met en Beschlach jeholt. Der Schopp hat os et anjedoon, doo woren su vill Ecke on Eckelche, bo me sech verstäche könnt, onesch de Trapp, hennesch de Jromberesäck, die all fein jeböntelt doo hingen. Ämol ess bei der Stöcke en janze Stapel Holz ömmjefalle. bat en zwä Reihe fein objelaach woo. Nur ob de Höstall durften me net hin, dat woll de Ohm Mechel net hann, trotzdem seime ab on zo at äs erop, me durften os nur net erwösche loße. Wenn dat Hallotria ze schlemm wu, wuren meochatäsfottjejaach, ewedathät net lang jedauet, dann woren me all widde doo. Me hat noch Verständnis füe os Kenne, me soll heut äs änem durch Scheue on Stall loofe.

Mein Schweste on ech jingen och soß offte bei Pösch Spille. Em Summe hatten se net su vill Zeit, ewe em Wente wu doo jestreck on jesponne, vill vezellt, bo mir de Uhre jespetz hann, „Neunmüll" on „Mensch ärje dech"jespillt. Dem Ohm Mechel hamme zojeguck, wenn der„Fimpe" schnitt füe de Peif anzemaache. De Stranktubak durften me helefe schneide on rimmele. Wenn se vill Möcke en de Kösch hatten, moche os aus Zeidung en Platsch, dann durften me se dornet flitsche. Doo woo ömme Jet loß, bei dem Haus voll Leut, on dat tonnen me schön. Nur wenn owendsjäßwu, dann hamme os vedröck, denn do wu hennehäe su lang jebät, bat me net su jäe hatten. Off krischtenme von den Mädche, die e paa Joor aale woren, aus de „Kommenionglöckche" vüejelese öde durften Heiiejebildche gucke, dann woren mejelöcklech. Em Kreech, weil ose Vate och enjezore woo on mir zwä met ose Motte aliän woren on Jet außehalb wannten, koom jeden owend änt von dene Pösch Mädche bei os schlofe. Net dat os Motte bang jewäs ess, nä, wenn naachs Fliejealarm woo, dat se net aliän met os Kenne doo stond. Mir hatten ömme e jot Verhältnes met Pösch, on dat bestäht och heut noch, wenn och die aal Leutehe at all lang dut sein.