ZAPPENDEUSTE

Marianne Slater


Neulich jing ech owends heim, et wor spät, em zehn no aach,
on die Stroß wor zappendeuste, bahl wie metten en de Naach.
Keine doht me mieh bejäne, leddich wor die Stroß jefääch,
ene decke schwatze Kate leef me quer durch menge Wääch.

On et fiselt Newwelschwade, wie e Dooch vür em Jesich,
keine Stäen amjanze Himmel, von de Lampe koumjet Lich.
Huren ech do netjet talepe? On ech sehn enjrau Jestalt?
Die Jestalt kütt emme nöhe, on et wierd me heiß on kalt.

Och ech denken ahn de Schlösse! on et Jeld em Portmonee,
doch der schrömp metjruse Schrette, on e es at beinoh he.
Soll ech roofe, soll ech schreie, öde bleiv me besse stohn?
Wenn ech dem die fuffzich Markjenn, löt der mech dann weide john?

Kütt dann keine, der ech kenne, kütt dann keine, der mech reit?
On ech fangen ahn ze renne, doch meng Föß, die dröhn mech net.
Plötzlich sehn ech senge Schatte, newwich mir der jraue Mann,
säht janz fröndlich: „Nowend Nopesch, wo kütt ihr dannjetz noch dann?"